martes, 21 de septiembre de 2010

Un par de calzas por pernera
cinco penes alzados en la cartuchera
y un par de pezones tiesos
que sin ajadas manos de juzgado
sonrien al lo juez travieso
y siempre un amigo cabezon
que declara su tomatina abetunada
declara también su amor
¿dije amor? Perdon
sus ganas de sexo
que sin querer parecer un fresco
y ya que hablamos de ello
ha de confesar un besugo rehogado
con el pene en la mano
sin alguien sin ser yo que lo agarre
que ya se sabe que las lenguas
si no las sacas a jugar con otras lenguas
se cagan en todo lo que se menea
por lo que, voy a ello.

Si es que su enfado sin sentido
que si es que su escote huidizo
y su risa de chorizo
y sin desviarme mas del tema
he de decir que la querida burguesa estupida
que no sabe decir perdon sin que de la risa
ya que una amiga que con prisa
camina por albergues desollados
sin llevar carroza de caballos
y su espina que no tiene una jineta
que se va con la amiga que no es lista ni sincera
y claro alguien que pone flores por orejas
con amigas de tacones de torreta
no puede si no sonreir
con un toque de hipocrita analfafeta
que su labio de semen sazonado
no admite replica anacoreta.
Y solo queda ya queridos
una luna llena y anticuada
que recuerda a la amiga propia de la veta
de las corzas becquerianas
y victorias victorianas
que es ella la guapa entre las guapas
que no tiene morbo, solo alteza
que sabe mas a monja que a la teta
de la que mamo mis deseos de profeta
(mamon desconsiderado yo)
que no son otros que sexo sin otra precaucion
que la de que sea (porsupuesto) sin cabeza.

Silvestre Santé

sábado, 18 de septiembre de 2010

Maldita oscura miseria miña
atopote escondida entre os meus soños
divirteste desgarrandome teimadame,
so para deixarme desangrado
cunha necesidade urxente. De ti.

Por ti, nin morto nin vivo.
E nin sequera quero saber nada,
quero olvidarte,
quero desexar que non existiras nunca
mais por mais que tento non consigo mais ca dor
mais ca inxurias
mais ca risas dos meus demos.

E volvo a ser morto
con duas vontades sen ningunha alma
sen un agarimo que poder dar
sen un lume que apagar
sen ti nin vida que disfrutar
sen un verso que debuxar

Non te poido olvidar
Mais, ¡Non hai nada que recordar!

Silvestre Santé

martes, 14 de septiembre de 2010

Iracundamente avinagrado

Oscuro prado irsuto de verdes trompas de láscivos anhelos.
Vergel de nocivos truenos de deseo iracundamente avinagrado.
Mísero cuarto repugnante de frustradas emociones hurticantes.
Moribundo recien nacido senil delirio de mil rosas con espinas.
Sin espinas, una vida rota menos con mas de un toque de idiota
y un par de besos, llenos de una añil bancarrota, y un par de versos.
Sin sentido aparente ni ocurrentemente disfrazado. Torturados,
acabaron con su vida entre suspiros sin su dulce despedida,
de tal forma que un patriota sin patria y sin medida
suelta un “no te quiero” enseguida con tal de cerrar la boca.

Silvestre Santé

domingo, 12 de septiembre de 2010

Santé

Versos de cera caliente
derritiendose sobre tu piel
cuatro letras candentes
saben, huelen a miel

Un dedo tembloroso
brazo sobre el que escribir
un beso nervioso
que sabe que va a morir

Resaca

Un chupito
dos chupitos
tres chupitos
cuatro cervezas
ron, ginebra
palmeras abrazadas
que no devuelven abrazos
versos bonitos escritos
olvidados sin remision
suaves caricias amigas
palabras bonitas en ristre
delirio, todo quemado
miedo inspirado
alcohol en vena
porque habre bebido?
Porque habre olvidado?
Un amigo sensato
ebrio de sobriedad
sin el seria piltrafa
felpudo de sinrazones
absurdo y tranquilo ensaimado
bebido de libertad